Persona to pierwszy film Bergmana, który miałam okazję obejrzeć...to niesamowity, fascynujący film o życiu i śmierci, sensie i nonsensie, naiwności przemieniąjącej się w dojrzałość..wielopoziomowy, alegoryczny, niejednoznaczny.. Możnaby wiele mówić na temat tego filmu i każdy powie coś innego. Liv Ulmann jest tu rewelacyjna. Jej gra polega wyłącznie na wyrażaniu uczuć w sposób ekspresyjny ? sugestywne spojrzenie, odwrócenie wzroku, bezczelne wpatrywanie się w irytującą naiwność Almy. Wyrazić uczucia bez pomocy słów potrafią tylko najlepsi aktorzy. Reżyser zrezygnował w filmie z iluzji realizmu, przypominając wciąż widzom, że to nie życie lecz sztuka. Sam po latach ocenił ten film jako jeden z najważniejszych w swojej filmografii: "Dziś czuję, że w Personie - a później w Szeptach i krzykach - posunąłem się tak daleko, jak tylko mogłem. W poczuciu wolności dotknąłem bezsłownych tajemnic, które jedynie kino potrafi unieść."