Tak mogę określić to, co robił Bergman. Jego chęć przeniknięcia za barierę, którą stanowi ciało, była niezwykła - nacierał wciąż z nową siłą, nachalnie niemal, aby doświadczyć tego, co zachodzi wewnątrz ludzkiej psychiki. Owszem, jego filmy są jednocześnie autoopowieścią, spowiedzią publiczną z tego, kim jest. Jedocześnie jednak są to opowieści o nas, ludziach, którzy myślimy, czujemy, jesteśmy skazani na samych siebie. Niektórym udaje się nawiązać ze sobą stosunek wielkiej przyjaźni, ale niektórzy nieakceptujący toczącej się we wnętrzu walki, ciągłych zmian, stają "twarzą w twarz" ze swymi "personami" (maskami). Doświadczają niemal codziennie "godziny wilków" i wielkiego "milczenia" zarówno ze strony transcendencji, jak też otaczającego świata i własnego ducha. Bergman pyta: jak wytrzymać ze samym sobą, jak przebrnąć przez odmęty własnych pytań, zwątpień i grzechów? Nie daje odpowiedzi, wskazuje kilka dróg, ale to od nas zależy, którą wybierzemy i czy znajdziemy cokolwiek ponad wątpliwości i ból.
Kocham Bergmana. M. in. właśnie za to, że odważył się mówić o sobie. Bo o innych to można godzinami, bo to wszystko domysły i nasze własne scenariusze. Mówić o sobie, to podjąć się podróży, która właściwie nie ma końca. Patrzymy w lustro samych siebie... Świat "jak w zwierciadle". Naszym zwierciadle...