Sam Riley, odtwarzający postać Iana Curtisa wystąpił w głośnym filmie "24 Hour Party People", którego ścieżka dźwiękowa zawiera kilka utworów Joy Division - m.in. utwór "She's Lost Control".
James Anthony Pearson, grający Bernarda Sumnera (gitarzystę Joy Division), 2 miesiące uczył się grać na gitarze, aby odpowiednio przygotować się do roli
Po wyczerpujących zdjęciach do "Okrętu" Herbert Grönemeyer, niemiecka gwiazda piosenki, przysiągł sobie, że nigdy więcej nie zagra już w filmie. Zrobił tu jednak wyjątek dla swojego przyjaciela, reżysera Antona Corbijna.
To Cillian Murphy miał zagrać Iana Curtisa. Aktor wyglądał świetnie, jednak był troszeczkę za niski.
Tony Nuttall, przyjaciel Iana Curtisa, nie zgodził się na umieszczenie swojego nazwiska w filmie. Jego postać pojawia się pod nazwiskiem Nick Jackson.
Samantha Morton zagrała rolę Deborah Curtis, żony Iana. Aktorka osobiście nie lubi filmów biograficznych, jednak zrobiła wyjątek, bo jest fanką Joy Division. Podobała się jej też książka Deborah Curtis, na której oparty jest scenariusz.
Aktorzy występujący w filmie nauczyli się grać piosenki Joy Division. Gdy więc słychać utwory zespołu, nie są to odtworzone nagrania, a muzyka grana na żywo.
W scenie nagrywania piosenki gitarzysta używa głośnika marki Marshall, model 1960A i 1960B. Obudowy głośnikowe powstały dopiero kilka lat po śmierci Iana Curtisa.
Kiedy Ian nagrywa partie wokalne do piosenki "Isolation", używa on współczesnego studyjnego mikrofonu pojemnościowego Shure KSM27.
Na umowie, którą Tony Wilson podpisał własną krwią, imię Stephena Morrisa błędnie napisano jako Steven.
W apteczce Iana można dostrzec buteleczkę antypadaczkowego leku o nazwie Tigabine, który pojawił się dopiero w latach 90-tych XX wieku.
Joy Division jest pokazany podczas wykonywania utworu "Transmission" w programie telewizyjnym Tony'ego Wilsona we wrześniu 1978 roku, ale w rzeczywistości zespół zagrał "Shadowplay". Pokazany występ miał miejsce rok później, we wrześniu 1979 roku w programie BBC2, "Something Else".
Ian siedzi w domu, oglądając film Wernera Herzoga "Stroszek", otwiera butelkę whisky podczas sceny, w której ruchomy dom tytułowego bohatera jest licytowany. W następnej scenie Ian jest wyraźnie pod wpływem alkoholu, po opróżnieniu niemal całej butelki alkoholu, chociaż sam film trwał około dwóch minut.
Film nakręcono w Macclesfield w hrabstwie Cheshire oraz w Nottingham w hrabstwie Nottinghamshire (Anglia, Wielka Brytania).
Tytuł filmu odnosi się do jednej z piosenek Joy Division "She's Lost Control".
Okres zdjęciowy trwał od 10 lipca 2006 roku do 26 lipca 2006 roku.
Film trzeba było nakręcić w kolorze i później przetworzyć obraz na czarno-biały. Próby z kręceniem od razu w czerni i bieli nie powiodły się, bo obraz nie był zbyt dobrej jakości.
Anton Corbijn wyłożył aż połowę z budżetu wysokości 4,5 mln euro z własnej kieszeni. Uczynił to poprzez zastawienie pod hipotekę własnego domu.
Kiedy Joy Division mają po raz pierwszy wystąpić w telewizji, Tony Wilson ostrzega ich, że zostaną usunięci z programu, jeżeli będą przeklinać. Mówi też, żeby mu zaufali, bo on dobrze wie kiedy można przeklinać w telewizji, a kiedy nie. Po kilku latach Tony Wilson został zawieszony w pracy w Granada Television, bo przeklinał do mikrofonu. Tony nie wiedział, że mikrofon był włączony.
Z początku cała historia miała być opowiedziana za pomocą retrospekcji. Po jakimś czasie Anton Corbijn poczuł, że widzowie będą bardziej przywiązani do postaci Iana, jeżeli wydarzenia opowiedziane będą w sposób linearny.
Film powstał na podstawie książki Debory Curtis (żona wokalisty) pt: "Joy Division i Ian Curtis.Przejmujący z oddali"